AKG K371 over-ear opvouwbare studiokoptelefoon

Deze hoofdtelefoon kan diep laag weergeven, beter dan die hoge boembassen bij andere koptelefoons, doch het laag-middengebied is zo luid, dat er niet naar te luisteren is. Wat ik ook probeer, zoals andere dacs of andere versterkers, het is vreselijk. Deze hoofdtelefoon heeft grote moeite met zowel individuele- als koorzang en is derhalve onbruikbaar, zelfs na het proberen van verschillende soorten demping binnen in de oorschelpen. Deze hoofdtelefoon is een ware miskoop en rijp voor de prullebak. Jammer van de investering.

Over de geluidskwaliteit valt zeker niet klagen, mooi helder. Als je op zoek bent naar een koptelefoon met een relatief neutraal frequentieverloop kun je voor deze prijs moeilijk beter vinden. Weliswaar met een kleine boost voor de sub-bass, iets wat bij sommige andere koptelefoons vaak wordt verdrongen door de veel te hoge bass. Voor een gesloten examplaar is de soundstage ook tamelijk goed (maar natuurlijk nooit te vergelijken met speakers of een open paar).

De kabel zelf kan iets beter (is wat microfonisch), maar deze kun je gewoon veranderen. Comfort valt ook goed mee.

Wel jammer dat de twee exemplaren die ik de afgelopen twee jaar had telkens binnen het jaar kapot gingen. Bij beide was er plots geen geluid meer aan de rechterkant. Ik neem deze wel vaak mee, waarbij ik ze opvouw. Ze gaan misschien langer mee als je ze telkens ophangt bij je bureau, maar ik stel me toch vragen bij het design. Weet niet of het een soldeerverbinding is die makkelijk loskomt of de scharnieren de boosdoener zijn.

Ik was op zoek naar een goede, betaalbare koptelefoon, om te luisteren naar muziek, variërend van klassiek tot 'ouderwetse' pop. 20 dB extra bas is aan mij dus niet besteed. In een artikel las ik dat voor klassieke-muziekweergave de range van 250 tot 2000 Hz het belangrijkst is, en dus ook niet mag verzinken tussen hoog en laag. Onder de 50 Hz hoor je niet veel meer, en zeker met mijn oudere oren boven de 5000 ook niet.
RTINGS.com bleek een goeie site voor informatie, niet alleen vanwege de per definitie altijd wat subjectieve tests maar bijvoorbeeld ook het frequentieverloop van elke koptelefoon, waaruit je al een beetje een idee kunt krijgen wat voor vlees je in de kuip hebt. Maar ik heb gemerkt dat alleen echt luisteren met een paar representatieve favoriete Cd's een goed beeld geeft om te kiezen.
Op basis van uitgebreid onderzoek kwam ik op drie kandidaten. De Audio-Technica ATH-M40X, de Beyerdynamic DT 770 Pro in de 80 Ohm versie, en de AKG K371.
De AT-M40X klonk niet verkeerd. Hij was mij voor rustige muziek aanbevolen bóven de M50X. Hij ging aardig laag (bv het eerste nummer van Paul Simons Graceland), alleen het héél laag van een kerkorgel werd dof en diffuus. Ook laag klassiek slagwerk en lage pianonoten klonken wat dof. Het heel hoog zoals de countertenor of het voltallige 'koor' van het Gabrieli Consort van McCreesh in de Venetian Easter Mass van Gabrieli klonk vervormd, 'liep dicht'. De hogere regionen van een vioolconcert (bv Bruch): idem.
De Beyerdynamic van 80 Ohm draaide bij mij prima op mijn iPad; daar is met die impedantie wel eens twijfel over. Maar op de 'echte' installatie klonk hij wat gesluierd, achter een gordijn, ver weg. (Wat is het moeilijk om geluidskarakteristiek te benoemen!) Bachs vioolconcerten klonken wat kil en scherp. En ook de Beyerdynamic wist bij mij niet zo goed weg met hoge koorstemmen of een groot orkest - dat liep dicht. Gezien de reputatie van deze koptelefoon viel hij me nogal tegen, maar reputaties van koptelefoons komen vaak vanuit de professionele studiohoek, niet van de relaxt met gesloten ogen in de fauteuil hangende Matthäus-beluisteraar. Die stelt domweg andere eisen.
De AKG 371 is ontwikkeld volgens de Harmancurve. Die curve is het resultaat van onderzoek naar wat de gemiddelde luisteraar mooi vindt. Dat maakte mij wantrouwig: die gemiddelde luisteraar wil immers bonkende bassen en oorverscheurende trebles. Dàt viel 100% mee: de AKG klonk van mijn trio het meest evenwichtig, het meest open en vriendelijk. Maar bijvoorbeeld die eerste harde pianonoot (wakker worden!) in Arvo Pärts Tabula Rasa knalde er wel degelijk uit. Power genoeg dus. Hetzelfde gold voor Keith Jarretts Köln Concert. Ook Jarretts vertolking van Bachs Goldberg Variationen op klavecimbel klonk op de AKG verreweg het mooist. Stevig en welluidend, zonder agressief of scherp te worden. De klavecimbel duidelijk als tokkelinstrument, met mooie, 'schone' heldere hogere tonen en perfecte weergave van de voor dit instrument kenmerkende prachtige warme klank uit de lagere regionen. De plukbas in Van Morrisons Astral Weeks was een feest om te horen, ook al omdat die zo mooi los van de gitaar, klavecimbel etc. komt. De 'Afrikaanse' tracks van Paul Simons Graceland kwamen ook schitterend gedefinieerd tot hun recht. Klassiek klinkt 'duidelijk' maar verfijnd.
De AKG heeft wat mij betreft gewonnen. Hij was gewoon verreweg het prettigst om naar te luisteren!